Wigilia na Kujawach

Jutro obchodzimy
jeden z piękniejszych dni w całym roku, a mianowicie Wigilię Bożego Narodzenia.
Gdy na niebie rozbłyśnie pierwsza gwiazdka zasiądziemy przy stole wigilijnym, by
poczuć ciepło wigilijnej świecy.

Wigilia, jak
każde święto, rządzi się swoimi tradycjami i zwyczajami, które różnią się w
zależności od kraju oraz regionu.  

Szczególnie
bliskie mojej duszy są Kujawy, kraina dziecinnych lat J Region leżący w samym sercu Polski.
Dlatego to właśnie Kujawom poświęcę nieco uwagi.

W dawnych
czasach na Kujawach ten szczególny dzień wyglądał nieco inaczej niż współcześnie.
Zamiast tradycyjnej choinki w domach odnaleźć można było snopki siana. Ludzie
przez cały dzień przestrzegali ścisłego postu, często nie jadali niczego aż do
kolacji wigilijnej. Na stół wigilijny przygotowywano nieparzystą liczbę dań.
Najważniejsze było to, aby potrawy przyrządzone zostały z produktów
„pochodzących z gospodarstwa danej rodziny”, miało to zapewnić szczęście i
dobrobyt. 

Rodzina zasiadająca do kolacji ubierała się w piękne, kolorowe stroje
ludowe, czego dzisiaj się nie praktykuje. Na stole zawsze pozostawiony był
pusty talerz dla nieoczekiwanego gościa. 

Wśród wigilijnych potraw prym wiodły:
kasza jaglana, kapusta kiszona z grochem lub fasolą, zupa z suszonych owoców
lub zupa grzybowa, czy też barszcz czerwony, grzyby suszone, ugotowane i
usmażone, śledzie, ciasto drożdżowe, jabłka, orzechy. 

Pod obrusem rozkładano
sianko, w którym chowano grosiki lub cukierki. Podczas wieczoru wigilijnego
wszystko miało charakter magiczny i symboliczny. Świętowaniu towarzyszyła
muzyka, śpiew i taniec. 

 Źródło:  

1. Tradycyjne pożywienie ludowe na Kujawach / Dorota
Kalinowska. – Włocławek : Dobrzyńsko-Kujawskie Towarzystwo Kulturalne, 2002,
Sygn. 82448

2. Obrzędy i zwyczaje ludowe na Kujawach :
widowiska sceniczne i plenerowe / Jadwiga Kurant. – Włocławek :
Dobrzyńsko-Kujawskie Towarzystwo Kulturalne, 2013, Sygn. 97079

Źródło obrazka: pixabay.com